Nog maar tweeënhalve week.... Ik word er wel een beetje weemoedig van. Ben iedere rit door de stad een beetje afscheid aan het nemen. Nog een paar lessen. Nog een of twee uitjes. We zijn spullen aan het uitzoeken die we niet mee terug naar Nederland nemen. De ritme-instrumenten doneren we aan een basisschool, om te gebruiken tijdens de muziekles. De gitaar gaat naar een middelbare school, om een jongere op weg te helpen in zijn of haar muzikale ontdekkingsreis. Kleding die niet meer past (of die we om andere redenen niet meer nodig hebben) gaat naar een kledingbank. En we zijn afscheidscadeautjes aan het regelen voor al die lieve mensen die deze reis voor ons mogelijk hebben gemaakt.
Om te beginnen Father Shaiju. Hij heeft ons in contact gebracht met dr. Geo, maar ook met een houtbewerker in zijn parochie, Jinson. Voor Jinson proberen we, samen met St. Albert's Institute of Management, een manier te vinden om wat meer inkomen te genereren. Naast de houseboats die hij al maakt, en verkoopt aan souvenirwinkels, hebben we hem de bootjes ook op kleinere schaal laten maken. Volgens ons, zijn die makkelijker mee naar huis te nemen door toeristen. Om dit voor elkaar te krijgen, hebben we hem een cadeautje gegeven: een multitool voor het fijne werk.
De bootjes zijn gelukt, en zijn mooi geworden. We konden ze cadeau krijgen, maar daar gingen we niet in mee. Omdat hij ze in opdracht van ons had gemaakt, hebben we ze gekocht. We wilden er wel een redelijke prijs voor betalen, en hebben hem betaald voor de hoeveelheid werk die hij er in gestoken had: twee dagen.
We besloten het een stapje verder te nemen, en vroegen hem om zijn kerk, St. Mary Magdalene Church, in het klein na te maken. We drukten hem op het hart om niks tegen Father Shaiju te zeggen, want het zou een cadeautje zijn voor hem. Dat idee sprak Jinson wel aan, en hij beloofde dat hij zijn best zou doen om de kerk zo mooi mogelijk na te maken. Na een kleine week kreeg ik fotootjes van zijn werk binnen via WhatsApp. Er was behoorlijk aan de details gewerkt, en de kerk leek goed op schaal. Wij blij met het eindresultaat, Jinson trots en blij met onze instemming. We zijn de kerk gaan ophalen bij hem thuis, waar ook de werkplaats is. Terwijl wij genoten van een kopje thee en lekkere jackfruit chips, werd de kerk door Jinson en zijn moeder ingepakt in een doos en cadeaupapier. Vervolgens gingen wij op weg naar father Shaiju, vijf minuutjes lopen (gelukkig was het zo goed als droog....).
Father Shaiju was verbaasd toen we met een grote doos zijn werkkamer binnenstapten. Natuurlijk moest hij eerst weten hoe het met Simon ging, en wat er nou precies gebeurd was, maar daarna ging de aandacht toch naar de doos. We vertelden hem dat het een cadeautje is, als dank voor zijn hulp om ons verblijf in Kerala mogelijk te maken. En natuurlijk wilden we graag dat hij het zou openmaken, want we wilden zijn gezicht zien bij de onthulling. We hebben het gevoel dat het een schot in de roos was. Eerst wist hij niet wie het gemaakt had, en vroeg of wij dat gedaan hadden. Daarna begon het te dagen dat het Jinson moest zijn geweest. Maar dat hij niks gezegd had.... Father Shaiju bedankte ons uitgebreid voor deze verrassing. En hij zou zeker ook Jinson nog bedanken.
Voordat we terug naar St. Albert's reden met de taxi, hebben we een kopje thee gedronken en een samosa gegeten bij de TeaMonk tegenover de kerk. Een cafeetje in de buitenlucht. We hebben daar al vijf maanden naar staan kijken, iedere keer dat we op de taxi wachtten, nu was het tijd om er een keer langs te gaan.
Reactie plaatsen
Reacties