When in Rome, do as the Romans do. Een wijze raad, als je je staande wilt houden in een vreemde omgeving. Op de blog schrijven we vooral over alle mooie dingen die we zien en meemaken. Maar er is ook een andere kant aan India. Het land verdroogt, door ontbossing. Op termijn gaat dat ook problemen geven met de bescherming tegen de zee, door het verdwijnen van de mangrovebossen. De straten zijn vuil, overal ligt plastic. Het riool is half open. Dat is in droge periodes al niet erg fris, maar nu de regens komen, wordt dat ronduit smerig. Overal vind je zwerfhonden. Je baant je een weg door de uitwerpselen en andere rotzooi. De riolen worden gebruikt om alle ongewenste afval in te gooien, dus ze zijn standaard verstopt.

   Als blanke in India krijg je veel aandacht. Veel mensen reageren positief en willen selfies met ons maken. Maar ook bedelaars weten ons te vinden. Ze kijken zielig en maken eetbewegingen met hun hand. En ze blijven je achtervolgen. Soms worden er kleine kinderen op je afgestuurd, omdat dat beter werkt. 24 Uur per dag zie je mensen op de meest bijzondere plaatsen op de stoep liggen slapen. Soms liggen ze in de middenberm, of op het strand. Op een bankje of gammel tafeltje. Op het trapje voor een winkel.

   Sommige bedelaars zien er redelijk gezond uit, de dames hebben meestal toch wel redelijke sarees aan, de mannen lopen zonder uitzondering in een dhoti. De haren wild en onverzorgd. Volgens Father Shaju zijn de meeste bedelaars niet erg arm. Ze hebben alleen geen huis om in te wonen. Maar het bedelen levert meestal voldoende op om van te leven, zegt hij. In ieder geval zolang ze niet ziek worden.

   En gezondheid is een groot goed, dat beseffen we maar al te best. Er zijn bedelaars die verminkt zijn, maar ook in de rest van de samenleving zien we mensen met verminkende ziekten. Een vrouw met vreemde uitgroeisels op haar gezicht stond tussen de Maria Magdalenas. We hebben aardig wat mensen gezien met een blind of zelfs missend oog. Of mensen met vergroeide voeten, of een verlamde voet, waardoor ze moeilijk lopen. Mensen met geamputeerde ledematen. Natuurlijk komt dat in Nederland ook voor, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat sommige aandoeningen toch echt erger worden, omdat ze te lang veronachtzaamd worden. In Nederland zouden we met name kinderen al veel eerder laten opereren, bijvoorbeeld aan een opvallende oogafwijking.

   Toppunt was toch wel ons viersterrenhotel in Bangalore, dat naast een krottenwijk stond. Terwijl op het dak in het zwembad rondplonsten, liepen beneden mensen die maar moeilijk de eindjes aan elkaar kunnen knopen.  Toen we op zoek waren naar de restanten van het fort van Tipu Sultan in Kozhikode, bleek de oude villa die op het fort was gebouwd, bewoond te zijn. Een man stond zijn kleren te wassen, en er was ook elektriciteit in het verder enorm vervallen gebouw. Mijn vermoeden was dat de man daar niet legaal woont. En ook niet alleen, trouwens, want er liep ook een tienerjongen rond.

   De armoede die je overal ziet, is lastig van je af te zetten. We beseffen hoe ontzetten bevoorrecht wij zijn. Dat we ons werk een half jaar stil kunnen leggen om hier te komen, dat we eersteklas kunnen reizen en overnachten, en iedere dag in een goed restaurantje kunnen eten. Dat we relatief gezond zijn. 

   When in Rome, do as the Romans do. Dat is voor ons toch wel een stapje te ver, waar het gaat over het laten rondslingeren van onze rommel. We gooien plastic flessen niet op straat, maar nemen ze mee naar een prullenbak. Overig afval ook, trouwens. De Indiërs zorgen er wel voor dat hun eigen stoepje schoon is. Dat ze daarmee hun eigen troep op het stoepje van de buurman vegen, kan ze niks schelen. Hun probleem is opgelost. Maar misschien zijn wij er als westerlingen met onze plasticindustrie en vervuilende multinationals ook wel mede schuldig aan. 

   Dat hier van overheidswege ook weinig aan gedaan wordt, maakt het extra schrijnend. Het land is zo mooi, heeft zoveel potentie, zoveel mogelijkheden. Al die bedelaars die aan het werk gezet zouden kunnen worden om de straten op te schonen, bijvoorbeeld. Sommigen doen dat al, en rapen de plastic flessen op die overal rondslingeren. Hier is geld mee te verdienen. Simon heeft de gewoonte opgevat om deze mensen te belonen voor hun werk, door ze een extraatje te geven. En niet aan de bedelaars, die alleen maar hun handje ophouden. 

   Op deze manier zullen we nooit echte Indiërs worden. Maar langs de rommel en het afval kijken naar de mooie dingen die er zijn, dat kunnen we al.