Dat was wel even een dingetje deze week. Al die regen maakte de stoepjes overal enorm glibberig. In Hinterland zijn we allebei al bijna onderuitgegaan door de gladheid. Vervolgens viel Jaklien op haar knie na terugkomst op St. Albert's. Maar dat is nog niks vergeleken bij wat mij, Simon, is overkomen. Vanwege de algengroei is de campus op sommige plaatsen zo glad als een ijsbaan. Donderdagavond ging ik vol onderuit op een nat stuk, en viel keihard op mijn linkerzij. Broek en overhemd vies en elleboog flink open. Balen dus. Kleren uit en douchen. Jaklien zorgde lieflijk voor een verbandje en we gingen rustig slapen.
Vrijdag viel het opstaan zwaar en was mijn zij flink pijnlijk, maar met een paar paracetamol zou het wel gaan. Dus vrijdagmiddag hebben we gewoon ons college gegeven, aan een groep studenten journalistiek, en dat ging prima. Wel bleef een zeurende en soms stekende pijn aanhouden, vooral bij het gaan zitten, bij tillen en bij het gaan staan. Van vrijdag op zaterdag kon ik ondanks een dubbele dosis paracetamol nauwelijks slapen van de pijn. Zaterdagmorgen was de pijn behoorlijk heviger dan vrijdag. Misschien was er meer aan de hand, dus we besloten zaterdag na de lunch met een taxi naar het Lourdes ziekenhuis te gaan. De taxirit was helaas bij elke hobbel in de weg pijnlijk. Zo kom je er goed achter hoe beroerd het wegdek hier en daar is.
In het ziekenhuis werden we verwezen naar de spoedopvang, waar de klachten snel geïnventariseerd werden. Terwijl Jaklien werd weggebonjourd naar de wachtruimte, werd ik onder handen genomen. Tegen de pijn kreeg ik intraveneus een stevige pijnstiller, maar bij beweging en bij diep ademhalen bleef een stekende pijn. Al gauw was duidelijk dat voor een goede diagnose röntgenfoto's gemaakt moesten worden. Na het bezoek aan de radioloog bleek waar we al een beetje bang voor waren werkelijkheid: ik heb een rib gebroken. De elleboog is blijkbaar bij de val wat al te hard in mijn ribbenkast gedrukt.
De chirurg kwam langs om de uitslag te bespreken. Het werd duidelijk dat er niet geopereerd zou worden tenzij er nog extra inwendige schade zou zijn, zoals bijvoorbeeld vochtophoping, inwendige bloedingen of schade aan organen. Om dat te kunnen beoordelen was een ultrasone scan nodig, en voor een succesvolle echoscopie moet je genoeg vocht in je lichaam hebben. Ik kreeg water te drinken, net zolang tot ik aandrang had om te gaan plassen. Dat duurde ruim drie uur en 11 bekers water. De echo liet gelukkig zien dat er geen complicaties waren. Het eind van het liedje was dus dat er niet operatief werd ingegrepen. Wel kreeg ik een batterij pillen mee: pijnstillers, vitaminen, antibiotica en maagzuurremmers om de pijnstillers te kunnen verdragen. Tenslotte kreeg ik een respirometer mee, een apparaat met gekleurde balletjes erin, om vijf keer per dag ademhalingsoefeningen mee te doen. Je wilt tenslotte niet opgezadeld worden met een klaplong.
Tsja, ons tweede bezoek aan Lourdes Hospital was niet helemaal wat we gepland hadden. We zijn in ieder geval uitstekend geholpen, en dat tegen zeer bescheiden kosten (zie onze eerdere blog over Lourdes Hospital). De komende weken wordt het rustig aan doen en hopen dat de kwetsuur geneest. Dat kan helaas wel tot zes weken duren. Gelukkig heb ik een lieve nachtzuster die voor me zorgt :)
Reactie plaatsen
Reacties
Simon, wat een pech! Het zal je maar gebeuren. Goed dat jullie het ziekenhuis al kenden en dat de zorgkosten daar toch wel iets lager zijn dan hier! Beterschap en laat je lekker verwennen door de zuster!
Balen! En helaas op een plek die niet in het gips kan worden gezet en steeds beweegt. Hopelijk is de ergste pijn snel voorbij en kunnen jullie na dit verplicht onthaasten nog uitstapjes maken.
Hemeltje lief. Ja, met ribben kunnen ze niet veel, anders dan je misschien stevig in verband rollen opdat het op zijn plek blijft en weer aan elkaar groeit. Maar, uh, wat is de bedoeling met de drie ballen? Alledrie hoog houden?
Ja Norbert, als je hard genoeg in- of uitademt dan gaan de ballen omhoog. Vooralsnog is twee ballen hooghouden (900 cc/sec) voldoende. Zet ik meer kracht dan doet het nog pijn.
Wat een pech. Ribben breken doen ze ook in Nederland meestal niets aan. Heb hier ervaring mee helaas. Ik hoop dat jullie de reis kunnen voortzetten en dat de pijnstillers hun werk goed doen. Sterkte enne voorzichtig aandoen.
Hoi broer,
Ik lees dit verslag nu pas. Toch ook weer een hele ervaringen de gezondheidszorg in het buitenland als patiënt mee te maken. Zo te lezen ben je goed opgevangen en verzorgd. En nu geduldig wachten op herstel. Sterkte!