Nieuw schooljaar, dus voor alles een eerste keer. Ook de Albertian Cultural Dayz. Dit is een wekelijks terugkerend feest. Op vrijdagmiddag verzorgd één van de studierichtingen een optreden met dans, zang, acrobatiek, etc. Per schooljaar komt iedere afdeling twee keer aan de beurt. Maar voor de inauguratie, aan het begin van het nieuwe schooljaar, wordt natuurlijk groot uitgepakt.
Voor deze eerste keer zijn verschillende actrices uitgenodigd. Net als bij het Finesse feest van het Albertian Institute of Management, komen zij natuurlijk vooral om hun nieuwe film te promoten. Maar voor St. Albert's zijn het vooral beroemde gasten om hun eigen feestje luister bij te zetten.
Indiase acteurs moeten van alle markten thuis zijn. Naast acteren (volgens mij vaak zelfs ondergeschikt aan andere kwaliteiten) moeten ze ook kunnen zingen en dansen. Dus toen de studenten vragen mochten stellen aan de beroemdheden, waren dat vragen om een lied en een dans. Nadat de plichtplegingen van het aansteken van de lamp waren voldaan, werd er dus gezongen en vervolgens met zoveel mogelijk aanwezigen op het podium gedanst.
Heel erg veel hebben wij er echter niet van meegekregen. Er werd uitsluitend Malayalam gesproken, maar nog lastiger was het feit dat er een hele groep fotografen vlak voor ons neus stond. So much voor het zitten op de eerste rij!
Vervolgens was de beurt aan studenten die de afgelopen twee weken al aan hun optreden hadden gewerkt. Het oefenen valt gewoon onder lestijd en gebeurt op school. Het wordt gezien als een belangrijk deel van de educatie en opvoeding van jongeren.
Allereerst werden we vergast op een traditionele dans door twee jongedames. Met veel expressie op hun gezicht en in hun houden traden zij op met een vrijwel synchrone dans.
Daarna volgende een groep jongens, waarvan ik er in ieder geval een herkende. Die hadden we al vaker zien dansen, en bovendien hadden we die in een van onze lessen gehad. Het klinkt heel slecht, ik weet het, maar we ontmoeten zo veel mensen. Het is voor ons nog steeds moeilijk om iedereen uit elkaar te houden. Zeker op de langere termijn, als je iemand niet dagelijks ziet. Sommige mensen hebben echter een zo duidelijk en expressief gezicht of gedrag, dat ze op je netvlies gegraveerd lijken. En die herken je iedere keer weer in de meute.
De laatste groep die we hebben zien optreden was een groep meisjes, gekleed in de traditionele kleding van Gujarat die weer een traditionele dans uitvoerden. Dit zag er ook weer schitterend uit, toen zij rondwervelden in hun schitterende jurken en met hun sierraden die sprankelden in het licht.
Na dit dansoptreden zijn we toch maar weggegaan. De muziek van St. Albert's huisband hebben we gelaten voor wat het was, want inmiddels was het bijna half drie en hadden we honger. Maar het was zeker een mooie opening van het culturele jaar.
Reactie plaatsen
Reacties