Aangezien wij niet al te lang van tevoren willen vastleggen hoe lang we ergens blijven, wil het nog wel voorkomen dat een volgende treinreis moeilijk te vinden is. Zo ook de reis van Pondicherry naar Chennai. Beide steden zijn rechtstreeks met elkaar verbonden via een kustweg. Maar als je met de trein wilt gaan, maak je een flinke omweg. Toen ook nog bleek dat de treinen vol zaten -het was niet mogelijk vaste zitplaatsen te boeken- besloten we maar met de bus te gaan. Ieder uur vertrekt er wel een bus in Pondy naar Chennai. Natuurlijk wilden we wel a/c, om het zo comfortabel mogelijk te houden.
Bij de bushalte was het een drukte van jewelste. Daarbij kwam dat ik een redelijk verwarrend berichtje van de busmaatschappij kreeg: De bus was vroeg. Maar was hij nou al weg? Of niet? In de consternatie sprongen we op de eerste bus naar Chennai. Ik had al snel door dat dat niet onze bus was. De ramen stonden open: Het was dus geen a/c bus. Daarbovenop moesten we ook nog eens nieuwe kaartjes kopen. Omdat de bus al aan het rijden was, hadden we geen keus meer en zochten een plekje met al onze bagage.
Chennai cricket stadium, home of the Chennai Super Kings
Gelukkig stond er een aardig briesje door alle open ramen en deuren van de bus en hadden we nog een extra fles water meegekregen van het hotel. Hierdoor was het wel uit te zitten, de drieënhalf uur naar Chennai. De buschauffeur zette er flink de vaart in. Het gevolg was, dat we achterin de bus af en toe aardig door elkaar geschud werden.
Tegen het middaguur waren we op de plaats van bestemming. Om naar het hotel te gaan, namen we nog een riksja, en een kwartier later konden we inchecken. Het eerste wat we daarna deden, was het zwembad in duiken. Even het zweet en de busreis van ons afspoelen. Heerlijk. Je moet weten dat zwembadwater hier in India altijd warm is. Wij hebben nog altijd het verwarmde Leussinkbad in Laren in gedachte, wat meestal aardig fris was met zijn 26 graden Celsius. Hier is het water boven de 30 graden, bijna letterlijk een warm bad.
Marina Beach
Nadat we waren afgekoeld, was het tijd voor de lunch. Tegenover het hotel zijn diverse eethuisjes, dus een maaltijd was zo gevonden. We besloten daarna het restant van de heetste uren in de hotelkamer door te brengen. Bovendien moesten we nog uitzoeken wat we wilden bezoeken in Chennai. Ook wilden we nog een afspraak maken met Alisha, die we in Kochi ontmoet hadden op het eindfeest van de MBA-opleiding. Zij had ons wat tips gegeven voor mogelijk interessante plaatsen. Één van die tips was Marina Beach. Het liep tegen de avond, hét moment voor een strandbezoek.
Chennai is een heel grote, uitgebreide stad. En tegen half zes in de avond is het verkeer op topdrukte. Het duurde dus wel even voordat onze riksja het strand had bereikt. En wat voor een strand! Het zand strekte zich wel honderd meter uit tussen de boulevard en de waterlijn. Op verschillende plaatsen speelden groepjes kinderen cricket, volkssport nummer één in India. In de branding stond een groot aantal mensen te plonsen in het zeewater. Er stond een aardig zeewindje, wat de temperatuur zeer prettig maakte.
Vlak bij het water was een kermis/markt/foodtruckfestival gaande. Verschillende draaimolens en zweefmolens voor de kleintjes. Paarden die braaf hun wandelingetjes maakten met kinderen op hun rug. Eetstalletjes waar je geroosterde maiskolven, gebakken vis en andere versnaperingen kon kopen. En een lange "winkelstraat" waar van alles te koop was en waar ook opvallend veel tatoeage-winkels tussen stonden. Terwijl het donker werd, gingen overal de lichtjes aan. Ik snap dat dit een geliefde plek is voor veel stadsbewoners om in de avond een paar gezellige uurtjes door te brengen.
Wij hebben er even rondgelopen, wat gedronken, en een paar monumenten die vlakbij het stand stonden, bekeken. Toen was het tijd naar het Writer's Café te gaan dat Alisha had voorgesteld om elkaar te treffen. Zij en haar vriend arriveerden iets na ons, en vervolgens hebben we een lekkere maaltijd gehad in goed gezelschap. Alisha en haar vriend hadden het nog erg druk op hun werk. Alisha is docente zang op een muziekschool en de laatste optredens van het schooljaar wordt dit weekend gegeven, dus in de loop van de avond moest ze nog even terug aan het werk. Dat kwam ons ook wel goed uit, want we hadden wel behoefte aan een goede nachtrust.
Dakshinachitra
De tweede dag in Chennai besluiten we naar het openluchtmuseum Dakshinachitra te gaan. Ook dit was een tip van Alisha. In dit museum staan oorspronkelijke huizen uit Kerala, Tamil Nadu, Karnataka en Andhra Pradesh, in hun kenmerkende bouwstijl. De huizen zijn, net als bij het Nederlands Openluchtmuseum, op hun oorspronkelijke plaats afgebroken en in het museum minutieus weer opgebouwd. Het was gelukkig heerlijk weer: Slechts 33 graden en een briesje.
Bij de huizen stond een uitgebreide beschrijving over de bouwstijl, de indeling van het huis, en er waren tentoonstellingen over de geschiedenis van de staten. We hadden het idee hier meer opgestoken te hebben over de geschiedenis van Kerala dan dat we in verschillende musea in Kochi zelf gedaan hadden. We zagen huisaltaars, keukens, er waren voertuigen. En een uitgebreide tentoonstelling over textieldrukkunst, waar men hier in Tamil Nadu bekend om staat. Bekend is het block-printing van stoffen. Uit verschillende stukken hout worden de lagen van een afbeelding uitgesneden, om vervolgens op de stof af te drukken. Een andere manier van textielverven, is het met een dunne penseel aanbrengen van kleuren. Die kleuren worden van oudsher gemaakt van vooral plantaardige bestanddelen, en soms van mineralen.
Na deze textielexpositie, kwamen we langs een weggetje waar handwerklui hun waren stonden te verkopen. Schitterende wandkleden, heel fijn graveerwerk, zilverwerk. En het ene nog mooier dan het andere. We werden er hebberig van, maar ja: Waar laat je al die spullen.... Toch heb ik me niet in kunnen houden, en hebben we een handgemaakt wandkleedje gekocht, en een in palmblad gegraveerd schilderijtje. Daar moeten we straks terug in Nederland toch wel een plekje voor kunnen vinden. Maar wat het meest opviel bij die handwerklui, is dat de hele familie meewerkt aan de kunst. Moeders, vaders, zusters, opa's. En die zijn vaak weken tot maanden bezig met één werkstuk.
Al veel te snel was het tijd de taxi weer op te zoeken. We waren nog niet uitgekeken, maar onze hoofden liepen over van de informatie die we in korte tijd weer tot ons genomen hadden. Bovendien hadden we de taxi voor 4 tot 5 uur gehuurd, en we moesten ook nog terug rijden naar het hotel. Als het verkeer net zo vast zou staan als op de heenweg, zou dat nog wel meer dan een uur duren. Maar gelukkig viel dat erg mee.
Terug in de stad, zijn we gaan eten, en na een uurtje niksen hebben we nog wat baantjes getrokken in het zwembad. Het was een kort bezoekje aan Chennai, en er is vast nog veel meer te zien en beleven, maar we zijn tevreden zo. Morgen weer verder.
Reactie plaatsen
Reacties
Een mooie rondreis. Ik geniet van de mooie beschrijvingen. En jullie zien er goed uit op de foto’s waar jullie ook op staan. Lijkt me genieten. Veel plezier met het vervolg van de rondreis.
Prachtig, ook dit verhaal weer. Maar goed dat jullie alles zo mooi verwoorden, en vastleggen, want onthou dat maar eens allemaal!
Geniet er van, ik doe mee!