Het bed in het hotel lag heerlijk, dus het was alweer snel ochtend. Om 9 uur troffen we onze chauffeur Lijo weer voor het hotel. Best lastig hoor, te weten dat hij in zijn auto slaapt, en vervolgens weer de hele dag tot onze beschikking staat. Tegelijkertijd denk ik dat dat voor hem ook deels een keuze is. Maar die kaste- en standenverschillen blijven toch ergens aan je knagen. De schoonmakers maken schoon, dat moet je dus niet zelf gaan doen. De portier doet de deur voor je open, dus probeer hem vooral niet vóór te zijn. En de chauffeur brengt je waar je zijn wil, en stapt verder niet jouw wereldje in. Niet mèt jou, althans.
Omdat het Goede Vrijdag was, waren alle theeplantages en -fabrieken gesloten, dus een bezoekje daaraan ging niet door. Gelukkig zijn de bergen vol met theestruiken ook schitterend zónder dat je de plantage op kan. Indrukwekkende vergezichten van valleien omzoomd door bergen waar de theestruiken als puzzelstukken tegenaan zijn gelegd. Verschillende tinten groen, met hier en daar een rotsblok of een boom. Thee, thee, thee, zover het oog kan zien. En toch gaat dat niet vervelen.
Onze eerste stop was bij een rozen- en bloesemtuin. Zeg maar een veredeld tuincentrum. Intratuin, maar dan moet je er voor je toegang betalen. Onze eerste "tourist-trap" van de dag. Nou hebben we zelf gevraagd om een rondreis, en dus worden we naar alle toeristische plekjes gebracht. Je ziet al van verre dat je een hoogtepunt nadert: Het verkeer begint vast te lopen. Er staan tientallen stalletjes met eten, drinken en snoepgoed. Er staan nog meer stalletjes met Indiase koopwaar en goedkoop Chinees importplastic, van schoenen, petten, en tassen tot houtsnijwerk en kinderspeelgoed. Noten, chocolade, kussentjes, winterjassen. Bedrukte t-shirts, zonnehoedjes, zonnebrillen, specerijen. Op fotogenieke uitkijkpunten staan fotografen klaar om je mooiste foto te nemen, of je kunt een stukje rijden op een paard of boogschieten. En dat gewoon allemaal aan weerszijden van een 2-baans bergweg.
Voor het eerste stalletje staan de bussen en taxi's al geparkeerd, de inzittenden wandelen over de weg langs de kleine winkeltjes van hout en plastic zeil, op weg naar het bijzondere uitkijkpunt, echopunt, fotoplaats of andere activiteit. En daar tussendoor rijden de auto's, riksja's, scooters en motoren in beide richtingen om hun toeristen naar het volgende hoogtepunt te brengen.
Na een paar bijzonder fotogenieke stops, kwamen we bij een stuwmeer. Het water stond er zo laag, onder de doorlaten van de dam. We zagen al dat er diverse stroompjes door de bossen liepen, die ook helemaal droog stonden. We hadden gisteren al gehoord, dat de zomerregens, die gewoonlijk eind januari wat water brachten, niet waren gevallen. De watervallen die we gisteren passeerden, stonden ook al droog. Gelukkig was nog niet al het water verdwenen, zodat we bij de volgende "tourist-trap" een rondvaartje op het meer konden maken. "Tourist-trap" omdat we eerst toegang moesten betalen tot het park, en vervolgens moesten betalen voor de rondvaart.
Langs de randen van het meer was te zien dat het water vaak wel meer dan drie meter hoger staat. De aanvoer voor het stuwmeer bestond uit een dun stroompje, dat over de rotsen de plas in sijpelde. En hoewel het geheel werd aangeprezen als ecotoerisme, bestond iedere activiteit uit het varen in een motorbootje, of het nu de rondvaart van een half uurtje was met 100 mensen tegelijk, of een ritje in een speedboot met z'n tweeën gedurende een kwartier.
We vervolgden onze tocht langs nóg een stuwmeer, wat hoger in de bergen lag. Maar wij hadden na één meer wel even genoeg gevaren. Op naar het echo-punt, waar het zo enorm druk was dat we besloten door te rijden. Op naar het eindpunt, net over de grens met Tamil Nadu: een uitkijkpunt waar je honderden meters ver de vallei in kan kijken, naar drie kanten tegelijk. Ook daar weer de gebruikelijke verkeersopstopping, en de laatste 300 meter moesten we te voet afleggen. Daar waren geen auto's toegestaan. Terwijl we weer tussen de drommen Indische toeristen naar het uitkijkpunt aan het lopen waren, vertelde Simon me over zijn ervaring bij Land's End in Engeland. Zo'n 100 meter voor het eind staat daar een toegangspoort en moet je betalen om tussen tientallen anderen over de zee uit te mogen kijken. "De Indiërs kunnen nog wat leren van hun voormalige overheersers."
Nou, dat hebben ze gedaan. Op het uitkijkpunt staat een uitkijktoren. Om daarin te komen, moet je betalen. Wij hebben er niet lang over na hoeven denken. Al diep onder de indruk van alle vergezichten die we al voor de kiezen hadden gekregen, hebben we ons omgedraaid en zijn teruggelopen naar de auto. Onderweg hebben we nog een heerlijke maiskolf verorberd. Ondanks alle wegwerpzooi die in de toeristische fuiken wordt aangeboden, zijn de Indiërs toch ook heel creatief met het gebruiken van biologisch afbreekbare materialen. Kregen we gisteren onze lunch op een bananenblad, in India van oudsher de manier om je maaltijd te eten, vandaag werden de maiskolven aangeboden in hun eigen groen, bij wijze van bordje en servet. Zo hadden we onze lunch makkelijk verzorgd.
Hierna gingen we terug naar het hotel. Daar moesten we dezelfde weg voor afleggen die we al een keer hadden gereden. Toen we bij het echo-punt aankwamen, zijn we toch maar uitgestapt en spraken met Lijo af dat we hem aan het einde van de rij stalletjes wel weer zouden vinden. Het echo-punt lag aan het tweede stuwmeer. Daarvoor moesten we eerst afdalen naar het water. Van achter een hek, zagen en hoorden we vooral (kleine) jongetjes schreeuwen en hoorden we de echo. Om zelf ook te mogen meeschreeuwen, moesten we -jawel- weer betalen. Dat hebben we dus niet gedaan. We zijn weer omhoog geklommen naar de weg en zijn langs de stalletjes doorgelopen. Al die drukte van honderden vakantiegangers, afgewisseld met een heerlijk rustige rit door een fantastisch mooie omgeving, maakte het een heel gezellige dag. Die we hebben afgesloten met voor ons beiden een heerlijke Ayurvedische massage.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een leuk verslag van jullie eerste vakantiedag. Wat ik me afvraag is hoeveel je dan moet betalen voor zo’n uitzicht of de echoput? Kan toch nooit veel zijn.
Veel plezier met het vervolg van de rondreis.
Hoi Liesbeth, de prijzen zijn inderdaad niet zo hoog, meestal tussen de 20 en 50 rupees. Maar buitenlandse toeristen mogen meestal het dubbele betalen.