De Pooram is een Hindoe-tempelfestival dat wordt gehouden in Kerala. De grootste is de Thrissur-Pooram, en vindt plaats bij de Vadakkunnathan (Shiva) Tempel in Thrissur, elk jaar op de Pooram-dag - de dag waarop de maan opkomt met de Pooram-ster in de Malayalam-kalendermaand Medam. Het feest duurt ruim een week, met muziek, vuurwerk en olifanten. Maar wij zijn er alleen op de belangrijkste dag heengegaan.
Vooraf hadden we wel gekeken of we wat langer in Thrissur konden blijven, maar alle hotels in de wijde omgeving, tot twintig kilometer buiten de stad, zaten vol. Daarnaast was het sowieso lastig aan een treinkaartje te komen, ook de meeste treinen waren stijf uitverkocht. Uiteindelijk hadden we een trein weten te boeken die zou vertrekken om kwart voor zes 's ochtends. Bij het afgaan van de wekker bleek er een berichtje binnen te zijn gekomen dat de trein een vertraging van ruim een uur te had. Niet helemaal zeker hoeveel tijd we dus over hadden, zijn we toch maar bijtijds naar het station gewandeld om daar op de trein te wachten.
De rit naar Thrissur verliep voorspoedig en twee uur later dan verwacht liepen we vol goede moed naar het Pooram terrein, met het idee eerst nog ergens te gaan ontbijten. De eerste olifant kwam ons al op de weg tegemoet, en snel daarna kwamen we een tempel tegen met een rij versierde olifanten ervoor, dus het ontbijt moest nog even wachten. Vóór de olifanten stond een muziekgroep met traditionele trommels en hoorns muziek te maken, waarop de berijders van de olifanten ritmische bewegingen uitvoerden. Ook stond er al een menigte van honderden mensen mee te deinen en de dansers op te zwepen.
Al snel werd ons duidelijk dat de Pooram ook een belangrijk commercieel festijn is. Volop stalletjes waar plastic speelgoed verkocht werd, en natuurlijk de bekende snacks en drankjes die rij na rij aangeboden werden. Er komen honderdduizenden mensen op af, dus ook een prima gelegenheid voor wat reclame-rommel. We krijgen van alle kanten bedrukte zonneklepjes, flesjes water en waaiers in onze handen gedrukt. Daar maakten we dankbaar gebruik van. Het was warm, enorm warm, en de zon brandde op alle hoofden en in onze ogen. Het zweet droop zichtbaar van al die lijven en de kleding was doorweekt. Dus alles wat verkoeling kon bieden, werd benut.
Later op de dag werd Simon aangesproken door iemand van de Central Bank of India, die een selfie met hem wilde maken.....
Na de eerste evenementen, begonnen we het behoorlijk warm te krijgen. Het was inmiddels 12 uur geweest en de temperatuur in de schaduw was opgelopen tot 35 graden. We hadden wat eerder op de dag, toen we nog zochten naar een ontbijt, een restaurant met Airco gezien, dus we besloten daar eens te gaan kijken. Het menu was ietwat beperkt: biriyani in enkele varianten: egg biryani, chicken biryani en beef biryani. Veg biryani stond wel op de kaart, maar was er helaas voor Jaklien niet. Jaklien koos daarom de ei biryani en ik ging voor mijn favoriet: chicken biryani. Nog geen minuut na het leegeten van onze borden lag de rekening op tafel, zoals altijd eigenlijk. De boodschap is dan duidelijk: Plaatsmaken voor nieuwe gasten. Tijdens de Pooram draait alles hier om massaproductie.
Na de lunch was het voor ons tijd voor een middagdutje. Een plekje in de schaduw zoeken bleek nog lastig, want honderden anderen hadden hetzelfde idee. Uiteindelijk vonden we een plekje waar we in ieder geval konden zitten, en zelfs even liggen, soezen. Rond vier uur besloten we toch de stijfheid maar uit onze lijven te gaan lopen. We wisten dat het hoogtepunt van de dag er nog aan zat te komen, de Kudamattom, een soort van competitie waarbij mensen boven op de olifanten ritmisch en opgezweept door de muziek kleurrijke versierde parasols wisselen. We hadden echter geen idee waar het zou gaan plaatsvinden. En in dat geval, is het het meest makkelijke om maar achter de massa aan te lopen.
Bij de juiste plaats aangekomen, stonden we ergens ver achteraan aan de rand van het festivalterrein. Goede kans dat we niets van het geheel zouden kunnen meekrijgen. Wel zagen we een VIP-tribune, die grotendeels leeg was. Dáár zouden we willen zitten. Maarja, we hadden geen kaartjes. En hoe kóm je er....
Het lot liet ons echter niet in de steek: Een vriendelijke oudere man uit Thiruvananthapuram wees de alom aanwezige politie op ons, en voor we het wisten werden we aangesproken en de weg gewezen naar de ingang voor de VIPs. We passeerden enkele zwaarbewaakte hekken, waar alleen blanke toeristen werden toegelaten. Een andere man, die zijn oude moedertje op sleeptouw had genomen en ons de weg wees, werd resoluut teruggestuurd.
Na het tonen van onze paspoorten kregen we gratis toegangskaartjes, een tasje met lekkernijen en een flesje water. Zoals al vaker kwamen we eerste rang te zitten, deze keer tussen andere westerse toeristen. Een actie van de Tourism Board of Kerala, om het toerisme naar deze prachtige groene staat te promoten.
Toen begon het spektakel. De eerste van de olifanten kwam de tempeldeuren door, tot groot enthousiasme van de aanwezigen. En met iedere olifant die volgde, werd het gejoel luider. Uiteindelijk stonden er 15 van deze joekels naast elkaar op het bordes voor de tempel. De muzikanten liepen weer voor de olifanten uit. En hoewel het hele festivalterrein vol stond, konden de olifanten rustig (en naast elkaar!) oversteken naar de andere kant. De mensenmenigte week uiteen als de Rode zee voor Mozes, om achter de dieren weer te vol te stromen met nog meer toeschouwers.
Niet veel later verscheen er weer een olifant in de tempelpoort, en ook weer gevolgd door 14 soortgenoten. Op iedere olifant 3 berijders (behalve de middelste, de grootste, die had er 4). En toen begon het spektakel. De muzikanten van beide kanten wisselden in intensiteit af, de ritmische bewegingen van de berijders ook. En op de maat van de muziek en de rivaliteit werden de parasols bovenop de olifanten gewisseld.
Wat een enorme logistieke operatie moet dat zijn geweest! Tientallen parasols stonden al opgevouwen te wachten op hun beurt. Achter de olifanten zag je mannetjes lopen met de enorme stokken van wel 2 meter lang. Verder liepen er mensen te sjouwen met halve bomen, zodat de olifanten wat te kauwen hadden tijdens hun lange optreden. En de parasols werden wat later in de show afgewisseld met grote borden met afbeeldingen van goden, en van nationale symbolen.
Het ging maar door en het ging maar door. De ene parasol nog mooier en excentrieker dan de andere. Na ruim een uur werd het vrij snel donker. Grote lichtmasten zorgden voor voldoende zicht, maar toen kwamen er afbeeldingen met verlichting bovenop de olifanten en ging het licht af en toe uit. Hoe langer het duurde, hoe enthousiaster de mensenmenigte werd en begon te joelen bij de wisselingen, die afgewisseld werden tussen de twee rijen olifanten.
Uiteindelijk duurde het geheel ruim tweeënhalf uur, en het verveelde geen seconde. Na afloop stonden we gewoon nog paf van het fenomeen dat we zojuist hadden gadegeslagen. De sfeer, de uitgelatenheid van de mensen, de enorme hoeveelheid werk die is verzet om dit mogelijke te maken, hoe vlekkeloos alles verliep. En niet op de laatste plaats: Wat hadden wij weer een mazzel dat we zo dichtbij de olifanten voor de tempel op de VIP-tribune konden zitten! Want ik moet wel toegeven: Als we midden op het veld platgedrukt hadden gestaan tussen ruim 100.000 mensen, was de ervaring toch echt wel anders, en behoorlijk wat uitdagender, geweest.
Na deze geweldige ervaring was het weer tijd om wat te gaan eten. We besloten op zoek te gaan naar een duurder uitziend (4 sterren) hotel, om daar het restaurant op te zoeken. Want daar zou in ieder geval airco zijn, het zou er niet al te druk zijn én (misschien wel het belangrijkste) schone toiletten. Ons doel was snel gevonden, en we hebben er genoten van de rust, de koelte en van het all you can eat-buffet. Ook hier weer ingevoerd voor de pooram. Buiten hoorden we wel de hele tijd de muziek nog doorgaan. Ik vermoed dat dat bijna de hele nacht zo zou blijven.
Onze geboekte terugreis zou pas om één uur 's nachts plaatsvinden. Het bleek erg lastig een gekoelde plaats te vinden om daarop te wachten. De hitte begon ons toch wel parten te spelen, in combinatie met alle indrukken en de lange dag die we al achter de rug hadden. Uiteindelijk zijn we maar naar het station gegaan. Na eerst een tijdje op een bankje gehangen te hebben, waarbij met name Simon het zichtbaar moeilijk begon te krijgen, zijn we toch maar in de rij gaan staan voor a/c-lounge. Qua temperatuur was het daar erg prettig, maar alle goede stoelen waren bezet, zodat we op gammele plastic tuinstoelen moesten zitten. En natuurlijk was ook deze trein verlaat, waardoor we pas om half twee het station van Thrissur verlieten. Was op de heenweg de coupé waarin we zaten op ons na leeg, deze rit lag het er vol met slapende mensen. Een snurkconcert was ons deel tijdens de treinreis. Na drieën kwamen we weer aan bij het College, waar we de nachtportier moesten wekken om ons binnen te laten.
Wat een dag! Maar zo ontzettend de moeite en ontberingen waard.
Reactie plaatsen
Reacties
Ongelooflijk wat jullie daar meegemaakt hebben!
En prachtig dat wij daar ook van mogen genieten. Hier achteraan zal toch echt wel een dagje rusten op gevolgd zijn!
Groetjes, Toos.
Wat een bijzondere dag. Zoveel mooie foto’s getuigen van al het spektakel waar jullie van mochten genieten.
En dat met die temperaturen. Leuk om zo mee te beleven.