Kochi gaat echt mee in de vaart der volkeren. Behalve de bussen, taxi's en riksja's, is de gemeente trots op het metro-systeem. Dit bestaat uit twee delen: allereerst een metrotrein, die hoog boven de straten rijdt. De eerste fase daarvan, één lijn die dwars door de stad gaat van noord naar zuid, is in 11 jaar tijd gebouwd en brengt de inwoners snel, veilig en ge-airconditioned van het ene naar het andere station. In totaal zijn er 25 stations. Als je bedenkt dat er in 2010 nog helemaal niks was, en iedereen van het wegverkeer afhankelijk was, is dit al een hele verbetering. De straten van de stad zijn overvol, het verkeer in deze miljoenenstad loopt dan ook regelmatig vast. Een stabiele treinlijn die boven de staten rijdt, is dus een enorme verbetering met het oog op reistijd en luchtverontreiniging.
Aansluitend op de metrotrein is er de Kochi water metro. Snelle, elektrische boten (ook weer met A/C), die de bewoners brengen waar gewoon verkeer moeilijk komt, of een veel langere route nodig heeft. Er wordt hier hard gewerkt aan de toekomst. Zowel wat betreft vooruitgang als duurzaamheid.
Om naar Vypin , een eiland voor de kust van Kochi, te gaan, hebben we de watermetro genomen. Er is een terminal niet zo ver hier vandaan. De elektrische boot is relatief geluidsarm en heerlijk koel. Op Vypin staat een grote ruwe-olie-terminal, en een terminal voor LPG (de standaard brandstof waarop gekookt wordt in India). Ook is er een containerterminal. Maar van oorsprong is het een visserseiland en dat is ook nog goed te zien. Vlak bij het water metrostation zagen we alweer de Chinese visnetten. Waar de netten bij Fort Kochi nog aan houten stellages hangen, zijn op Vypin de stellages gebouwd van metaal. Doet een stuk minder idyllisch aan, maar we hebben kunnen zien dat de methode goed werkt. Verschillende netten werden opgehaald, vol met vis.
Aangezien het strand nog wel een flink stuk verder weg was, hebben we de riksja genomen. Weer liep het pad naar het strand langs kreken, waarin mangrove-bomen stonden. Er lagen koeien in de weinige schaduwplekken op het strand. Op het water dreef een vissersbootje, de visser zwaaide naar ons. Terwijl wij wat rondkeken (letterlijk) op het strand, naar de ruwe olie links en de LPG rechts, stuurde de visser zijn bootje naar het droge. De golven braken met een donderend geraas op het strand. De ondergrond loopt hier behoorlijk steil af onder het water.
Toen het vissersbootje de bodem raakte, sprong de visser eruit. Met een volgende golf duwde hij zijn boot verder het strand op, waarna hij weer druk begon te gebaren. Hij vroeg of we hem konden helpen de boot op het droge te leggen! Eerst begon Simon te helpen, en even later waren we met ons drieën aan het hijsen en duwen aan de boot.
Op de bodem van het smalle houten gevaarte lagen netten, een emmer en verschillende losse vissen. Toen de boot op zijn plaats lag, begon de man de netten leeg te maken, onderwijl de hele tijd tegen ons pratend in heel gebrekkig Engels. Hij wilde ons zijn huis laten zien, vertelde alles over zijn zoon en dochter, en over de vissen die hij had gevangen. Hij was tevreden: de vangst van vandaag was wel zo'n 1200 rupees waard. Een goede dag.
Omdat hij zo bleef aandringen, of nou ja, aandringen, hij ging er gewoon van uit dat we met hem mee zouden gaan, zijn we inderdaad maar met hem meegelopen.
Vlakbij het strand stond een Hindoeïstische tempel, waar tussen de middag gratis eten zou worden uitgedeeld. Maar eerst naar zijn huis. We kochten nog wat flesjes drinken voor onszelf en voor hem, want ik wilde niet het risico nemen drinken bij hem thuis aangeboden te krijgen wat we niet konden weigeren, en gingen op pad. Hij zei 500 meter, en dat klopt ook wel ongeveer. Hij wees het huis aan van zijn hebberige zus, van zijn neef, van zijn broer ..... en straalde van trots over het feit dat hij daar met ons rondliep, en zijn buurtgenoten hem konden zien.
In zijn huis, dat hij deelde met zijn vrouw (aan het werk) en zijn twee kleinkinderen (op school) werden we in de watten gelegd. De bank werd goed in de luchtstroom van de plafondventilator gezet, en hij zette er nog een ventilator bij. We kregen koekjes, bananen, ingemaakte zure mango. Hij legde uit wie iedereen was op de foto's in zijn kamer. En overal mochten/moesten we foto's van maken. Toen we naar de tempel vertrokken voor het gratis eten, gaf hij een fotootje van zichzelf, met zijn adres en zijn telefoonnummer.
Het eten werd uitgedeeld in een zaal naast de tempel. Wij werden als gasten vooraan in de rij gezet. Verschillende vegetarische curries, rijst, pickles en chutneys kregen we op ons bord, twee bekertjes drinken erbij. Iedereen wilde op de foto, en toen we een plekje zochten om te zitten eten, werden er gewoon mensen weggebonjourd. Gelukkig hadden we de afgelopen twee weken al regelmatig geoefend met het met de de hand eten, want lepel of vork was er niet. Het smaakte weer heerlijk.
Na het eten moesten we ons bord (het leek meer op een dienblad) afwassen en wegzetten, en gingen we weer naar buiten. Helaas was het toen ook echt tijd om weer terug te gaan naar het vasteland, want ik had een afspraak staan in de middag. Onze gastheer Nandanan wilde ons eerst met de riksja naar de bus sturen, en dan met de bus verder. "Veel goedkoper." Ja, vast, maar uiteindelijk hebben we vastgehouden aan wat we zelf wilden: met de riksja naar de boot. De timing was perfect, want aangekomen bij het watermetrostation konden we meteen doorlopen en voer de boot mooi op tijd weer weg.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi verhaal. Bijzonder om in zo’n andere wereld te verblijven..
Hartelijk gegroet, Henk van Renssen