Omdat we zo enthousiast waren over alle antieke kunstvoorwerpen die we vorig weekend bij toeval gezien hadden, kregen we de tip om eens te gaan kijken in het Kerala Folklore Museum. Dit zou vrij makkelijk met de bus bereikbaar moeten zijn.
Op het drukste kruispunt hier in de buurt, High Court Junction, was een bushalte. Iedere bus die langs komt moet in principe bij iedere bushalte stoppen. De bussen zelf zijn vaak eigendom van de chauffeur en de kaartjesverkoper samen, of van een team van chauffeurs, zodat niet iedereen 24/7 hoeft te werken. De bus heeft dan een vergunning om op bepaalde trajecten te rijden. De verschillende vergunningen uiten zich in verschillende kleuren. Groene bussen zijn stadsbussen en blauwe bussen rijden naar de buitenwijken. Ieder bus heeft ook een naam, gekozen door de eigenaars. Vaak namen van Goden, maar ook andere namen worden gebruikt.
In het verleden werd de buitenkant van de bus veelkleurig geschilderd met de meest extravagante afbeeldingen, maar dat mag nu niet meer. Daarentegen zijn de dashboards vaak wel bijzonder versierd, met nepbloemen, kunstgras, beeldjes, hangers, slingers, etc. Achter de voorruit staat een bord --in het Malayalam-- met daarop de route die de bus rijdt. Voor ons niet bepaald verhelderend, maar soms ook voor Malayalam-sprekers niet altijd duidelijk. Een tijdtabel kennen ze ook niet hier. Als je de bus wil nemen, ga je bij de bushalte staan tot de bus komt die jouw kant op gaat. Omdat er heel veel bussen rijden, duurt dat meestal niet heel erg lang.
Op het moment dat de bus stopt, begint de kaartjesverkoper te roepen, waarschijnlijk zoiets van: "Snel, snel, instappen, opschieten!" De bus stopt namelijk gewoon op de rijbaan en blokkeert het achteropkomende verkeer. Bovendien: hoe vaker ze hun rondje kunnen rijden op een dag, hoe meer er verdiend wordt.
Het was voor ons nogal een uitdaging om de juiste bus te vinden. Iedere bus die we het vroegen, ging niet naar de gewenste bestemming. Gelukkig stond er ook een tweetal agenten in de buurt om het verkeer te regelen. En de politie is je beste vriend, zo bleek maar weer. Wij werden netjes de juiste bus in gewerkt, met nog een opmerking van oom agent dat ze ons moesten waarschuwen als we er waren.
Ramen in de bus zijn schromelijk overgewaardeerd. Okee, een voorruit, vaak ook wel een achterruit, soms raampjes in de deuren, maar dat was het wel. Voordeel is wel dat het prima vertoeven is in de bus, met zijn natuurlijke ventilatie. En de prijs is goed te doen: 18 rupees per persoon, dat is ongeveer 20 eurocent. Daar kom je in Nederland niet ver mee.
Zoals opgedragen, kregen we na ongeveer een kwartiertje een seintje dat we er waren. Hoewel er geen bushalte was, stopte de bus voor het museum om ons uit te laten stappen. Over het bezoek aan het museum heeft Simon al het een en ander geschreven op de foto-pagina's over het Folklore museum, dus dat ga ik hier niet herhalen.
Na zo'n twee uur onze ogen uit te hebben gekeken, verlieten we het museum weer. We hebben in de buurt een cafeetje opgezocht en wat zoete, melkige koffie gedronken met wat lokale snacks: laddu (zoete balletjes, gemaakt met bloem, suiker, noten en/of gedroogd fruit) en pazham pori (gebakken banaan Kerala style). Toen op naar de bushalte. En daar bleek wel hoe onregelmatig de bus reed. We hebben daar zeker 45 minuten staan/zitten wachten, en een groot deel van tijd met ons een groepje jongeren. Zij waren het wachten duidelijk beter gewend dan wij. Geduld is een schone zaak, hopelijk kunnen wij dat leren van India.
Reactie plaatsen
Reacties