Voor de eerste paar dagen hadden we een hotel geboekt in Kochi. We wisten niet of alles al geregeld zou zijn bij aankomst, en hoe alles uit zou pakken. En als Nederlanders vinden we dat we alles zelf moeten (kunnen) regelen. Zie onze ervaringen met de SIM-kaart (wat niet had gehoeven) en onze zoektocht naar een wasserette. Maar op vrijdag 1 maart zouden we verhuizen naar een kamer/studio op de campus, die voor ons was klaargemaakt.
We stonden vroeg op die vrijdag. Father Shaiju had ons namelijk uitgenodigd voor de lamplighting ceremony bij hem in de kerk. De nieuwe groep verpleegsters in opleiding zou gaan beginnen aan hun praktijkopleiding en legt daarvóór eerst de eed van Florence Nightingale, de nachtegaal-eed, af. We zitten hier wel diep in een katholiek nest, dus deze ceremonie ging gepaard met een mis. Het hele gebeuren zou om 9 uur beginnen. Om 8 uur zou Geo komen om onze bagage op te halen, en om kwart over acht was de Uber ter plekke om ons naar de Mary Magdalene kerk van Father Shaiju te brengen.
Hoewel wij niet zoveel met religie hebben, en Simon al helemaal weinig kent van het katholicisme, was de dienst toch al wel een belevenis op zich. Met hippe live-muziek, door een non gespeeld op een keyboard terwijl een andere zuster zong. De kerk zat vol met (weer) allemaal trotse ouders, en weer werden we erbij gewenkt om foto's te komen maken.
Na de dienst nam Father Shaiju ons mee naar een paar projecten waar hij bij betrokken is: een bejaardenhuis en een ziekenhuis. Elders in de stad is hij ook nog betrokken bij een project om verpleegsters op te leiden om vervolgens naar België gezonden te worden om hun opleiding af te maken, en vervolgens daar te gaan werken. Father was, voordat hij deze parochie kreeg, directeur van een ziekenhuis in Kochi. Al zijn medische activiteiten komen wel voort uit diepgelovige overtuigingen.
Tussen de middag bracht hij ons naar St. Albert's College, waar Geo ons naar onze kamer begeleidde, en wees waar we het komende half jaar kunnen eten. Huh? Eten? Wij waren er van uit gegaan dat ons woonruimte ter beschikking zou worden gesteld, we hadden niet gerekend op 3 maaltijden per dag ook nog. Nu blijkt dat er op gerekend is dat we mee-eten met de chairman, de registrar en de huis-priester en enkele broeders die nog in opleiding zijn! We zijn hier pas een kleine week, maar we voelen ons zo goed verzorgd en zo in de watten gelegd! Brother Rimesh, een jonge kerel van 25 met een grote bril, heeft het opgevat (of de opdracht gekregen?) om persoonlijk op ons welzijn toe te zien.
Na de lunch hebben we ons gesetteld in de kamer, een beetje gedut (je wordt wel moe van de hitte) en wat aan de site gewerkt. Om 5 uur kwam geo ons weer ophalen om te laten zien hoe de metro werkt. Hij wilde ook nog wat studenten charteren om ons te leren oversteken, maar ik denk dat we daar zelf wel uit komen. Met de metro zijn we naar het één na grootste overdekte winkelcentrum van India gereden. Vooral omdat hij daar de enorme hypermarket wilde laten zien. Daar is echt bijna alles wat je kunt bedenken te koop. En als ze het daar niet hebben, dan wel in een van de andere 234 winkels. Verder is er een bioscoop, verschillende eetgelegenheden (waaronder McDonalds, KFC en Burger King) en een hele entertainmentverdieping met o.a. een ijsbaan!
Na terugkomst bij het College namen we afscheid van Geo, en gingen op zoek naar het eten. Weekend! Hoe lief, voorkomend en zorgzaam ze allemaal, maar vooral Father Shaiju en Geo ook zijn, het is ook wel lekker om even helemaal je eigen gang te gaan.
Reactie plaatsen
Reacties
Toe maar , 3 maaltijden per dag, erg primitief hoor haha
En ik maar denken dat jullie daar in een heel arme streek terecht zouden komen!
Prachtig! Zo netjes en voorkomend. Ik denk dat 'me-time' en 'even alleen zijn' nog het lastigste gaan worden.
Letterlijk en figuurlijk een warm bad dus, voor jullie.
Geniet ervan.